Αφιερωμένο στον πατέρα μου Ανδρέα, που η δουλειά του ήταν να οδηγεί την μηχανή ενός τρένου
αλλά ήξερε πως έπρεπε να αφήνει την μητέρα μου να καθορίζει την πορεία.
Κάθε χρόνο οι γονείς του Ανδρέα τον πήγαιναν με το τρένο στο χωριό στην γιαγιά του για να περάσει τις καλοκαιρινές διακοπές και επέστρεφαν με το ίδιο τρένο τέλος καλοκαιριού.
Μια μέρα το αγόρι είπε στους γονείς του:
- "Είμαι ήδη μεγάλος Μπορώ να πάω μόνο στο σπίτι της γιαγιάς μου; "
Μετά από μια σύντομη συζήτηση οι γονείς δέχτηκαν. Στέκονται περιμένουν το τρένο να αναχωρήσει, αποχαιρετούν το γιο τους δίνοντας του μερικές συμβουλές έξω από το παράθυρο, ενώ ο Ανδρέας τους επανέλαβε:
- "Το ξέρω! Μου τα έχετε πει περισσότερες από χίλιες φορές. "
Το τρένο κοντεύει να φύγει και ο μπαμπάς του ψιθύρισε στο αυτί του:
- "Γιε μου, αν νιώθεις άσχημα ή ανασφαλής, αυτό είναι για σένα!" και του έβαλε κάτι στην τσέπη του.
Τώρα ο Ανδρέας είναι μόνος καθισμένος στο τρένο όπως ήθελε, χωρίς τους γονείς τους για πρώτη φορά. Θαύμαζε το τοπίο από το παράθυρο,
Γύρω του ξένοι άνθρωποι σπρώχνουν και κάνουν πολύ θόρυβο, κάθε στάση μπαίνουν και βγαίνουν από το βαγόνι. Ο ελεγκτής του τρένου κάνει κάποια σχόλια σχετικά με το γεγονός ότι το παιδί ο Ανδρέας είναι μόνος.
Ένας άλλος τον κοίταζε με λυπημένα μάτια.
Ο Ανδρέας αισθάνεται τώρα άσχημα κάθε λεπτό που περνά. Και τώρα φοβάται.
Έσκυψε το κεφάλι του με δάκρυα... νιώθει φοβισμένος και μόνος.
Τότε θυμήθηκε τον μπαμπά του που του έβαλε κάτι στην τσέπη του,
τρέμει, ψάχνει για αυτό που του έβαλε ο πατέρας του.
Βρήκε ένα κομμάτι χαρτί που έγραφε:
- "Γιε μου, είμαι στο τελευταίο βαγόνι!"
Έτσι είναι και στη ζωή.
Πρέπει να αφήσουμε τα παιδιά μας να φύγουν, πρέπει να τα εμπιστευτούμε.
Αλλά πρέπει πάντα να είμαστε στο τελευταίο βαγόνι, βλέποντας, αν φοβούνται ή αν βρουν εμπόδια και δεν ξέρουν τι να κάνουν.
Πρέπει να είμαστε κοντά τους όσο είμαστε ζωντανοί, τα παιδιά πάντα χρειάζονται τους γονείς τους.
Msc, BA Επικοινωνιολόγος - Personality
Creator
Σύμβουλος Στρατηγικής Ανάπτυξης και Διαπροσωπικών
Σχέσεων