ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ένα νέο μονοπάτι ΖΩΗΣ ΓΙΝΕ ΜΕΡΟΣ μιας παγκόσμιας κοινότητας
ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΕ τον τοπικό ακτιβισμό
ΑΝΥΨΩΣΕ τον εαυτό σου, τους άλλους και, τον κόσμο
ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΕ ένα αποτελεσματικό μονοπάτι για να μπορέσουμε όλοι να ΘΡΙΑΜΒΕΥΣΟΥΜΕ
Σε προσκαλώ να συμμετάσχεις και να παίξεις ενεργό ρόλο στο
σχηματισμό ενός διεθνούς δικτύου θετικής ανάπτυξης και αλλαγής όπου συμμετέχουν
κορυφαίοι δάσκαλοι, καλλιτέχνες και ακτιβιστές από όλο τον κόσμο.
ΕΛΑ να
Θριαμβεύουμε ΜΑΖΙ
Συγκέντρωση για προσωπική και παγκόσμια ανάπτυξη και αλλαγή ΤΙ
ΧΡΕΙΑΖΌΜΑΣΤΕ ΩΣΤΕ --όχι απλά να επιβιώσουμε -- ΑΛΛΑ ΝΑ ΘΡΙΑΜΒΕΥΣΟΥΜΕ Ως
Κοινότητα, ως άτομα και ως ΠΛΑΝΗΤΗΣ;
Πρόγραμμα
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΌΤΗΤΑ-ΑΚΤΙΒΙΣΜΌΣ-ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑ
Ημέρα 1 - Σχέση &
Διασύνδεση--Πνευματικότητας-Ακτιβισμού-Βιωσιμότητας
Μέρα 2 - Πνευματικότητα στην πράξη
Ημέρα 3 - Ακτιβισμός γειωμένος στην Πνευματικότητα
Ημέρα 4: Βιωσιμότητα ως έκφραση της πνευματικότητας και του ακτιβισμού
ΜΑΖΙ υποστηρίζουμε ένα παγκόσμιο κύμα σκέψης και θετικής δράσης
για την ισότητα και τη βιωσιμότητα. Μαθαίνοντας τη γείωση στο σώμα μας, την
επούλωση του πόνου και της ανθρώπινης αγωνίας , μέσα από τη σύνδεση και τη
συμπόνοια, βρίσκουμε την οδό που μας οδηγεί στην κατάλληλη δράση σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο.
Στην ουσία κάθε
πράξη συμπόνιας είναι μια θετική δράση , μια πράξη ακτιβισμού με μια νέα
σκοπιά. Σκεφτόμαστε
Πλανητικά—Δρούμε Τοπικά
Επιστήμονες διαπίστωσαν ότι μια ορισμένη δραστηριότητα είναι πιθανό να αυξάνει την ικανοποίησή μας από τη ζωή και να μειώνει την αίσθηση μοναξιάς. Δεν νιώθεις ιδιαίτερα καλά. Δεν σε βοηθά ότι νιώθεις και απέραντη μοναξιά. Σου έχω μια λύση και για τα δυο θέματα. Για την ακρίβεια, τη λύση προτείνουν οι ερευνητές της Σχολής Ψυχολογίας και Αθλητικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Anglia Ruskin, της Μεγάλης Βρετανίας.
Σύμφωνα με ευρήματα μελέτης τους που δημοσιεύθηκε στο Frontiers in Public Health, αν παρακολουθήσεις εκ του σύνεγγυς ένα αθλητικό event (για παράδειγμα, ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου), θα δεις τα επίπεδα ικανοποίησής σου από τη ζωή να εκτοξεύονται και της μοναξιάς να μειώνονται. Γι’ αυτό οι ερευνητές προτείνουν μια τέτοια δραστηριότητα ως προορισμό για όσους θέλουν να βελτιώσουν τη δημόσια υγεία.
Πώς έφτασαν οι ειδικοί στη μοναξιά
Οι επιστήμονες εξέτασαν τα δεδομένα από έρευνα που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Αγγλία και αφορά 7.209 άτομα, ηλικίας 16 έως 85 ετών. Στο πλαίσιο της εργασίας, οι συμμετέχοντες απάντησαν σε ερωτήσεις σχετικές με τη ζωή και την ευημερία τους. Κάποιες αφορούσαν και με το αν παρακολουθούν από κοντά αθλητικές εκδηλώσεις. Παρατηρήθηκε πως οι συμμετέχοντες που είχαν παρακολουθήσει live ένα αθλητικό γεγονός το περασμένο έτος ήταν πιο πιθανό να αναφέρουν ότι η ζωή τους άξιζε τον κόπο. Έτσι, οι συγγραφείς της μελέτης πρότειναν πως, αν πάμε σε έναν αγώνα, μπορεί να έχουμε μεγαλύτερη αυτοαναφερόμενη ικανοποίηση για τη ζωή από ό,τι προβλέπουν δημογραφικοί παράγοντες όπως η ηλικία ή η απασχόληση.
Οι ερευνητές παρατήρησαν παρόμοιο αποτέλεσμα και όσον αφορά τη μοναξιά, μολονότι δεν αναφέρθηκε από τους ίδιους τους συμμετέχοντες ως κάτι σχετικό με το άγχος ή τη χαρά. Οι καθ’ ύλην αρμόδιοι τόνισαν πως τα ευρήματα δεν σημαίνουν ότι η παρακολούθηση ζωντανών αθλημάτων προκαλεί κατ’ ανάγκη όσα ανέφεραν ως οφέλη οι άνθρωποι που πήραν μέρος στη μελέτη. Παρ’ όλα αυτά, η συσχέτιση αξίζει να διερευνηθεί περαιτέρω, ειδικά από τη στιγμή που η μειωμένη μοναξιά και η υψηλότερη ικανοποίηση από τη ζωή συνδέονται με συνολικά καλύτερη υγεία.
- «Τα ευρήματα θα μπορούσαν να είναι χρήσιμα για τη διαμόρφωση μελλοντικών στρατηγικών δημόσιας υγείας, όπως η προσφορά μειωμένων τιμών εισιτηρίων για ορισμένες ομάδες», επισήμανε η επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, Helen Keyes, σε σχετικό δελτίο Τύπου.
Πώς τα live αθλητικά γεγονότα μας φτιάχνουν τη διάθεση
Η εικασία που έκαναν οι ερευνητές ήταν πως η κοινωνική αλληλεπίδραση που ενυπάρχει στα αθλητικά γεγονότα μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται πως ανήκουν κάπου κι έτσι να νιώθουν λιγότερη μοναξιά. Σε ό,τι αφορά την ικανοποίηση από τη ζωή, απαιτείται περισσότερη έρευνα για να καθοριστεί αν αυτός είναι ο παράγοντας που δίνει το θαυμαστό αποτέλεσμα ή υπάρχει κάποιος άλλος που δεν διαφάνηκε. Βέβαια, προηγούμενες μελέτες αναφέρουν επίσης πως η κατ’ ιδίαν παρακολούθηση σπορ μπορεί να οδηγήσει σε προβλήματα υγείας που σχετίζονται με ταχύτερο καρδιακό ρυθμό και υψηλότερη αρτηριακή πίεση. Ναι, προκαλούνται από τον ενθουσιασμό ενός παιχνιδιού.
Ο Robert H. Shmerling, του τμήματος υγείας του Harvard, είχε διευκρινίσει επ’ αυτού πως «οι περισσότεροι άνθρωποι που επιλέγουν να παρακολουθούν αθλήματα το απολαμβάνουν και δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας κατά τη διάρκεια της δραστηριότητας ή μετά».
Μητέρα κρατάει τα δεμένα με ιμάντες χέρια του γιου της, που νοσηλεύεται σε Ψυχιατρικό Νοσοκομείο. Αύγουστος 2018 Θοδωρής Νικολάου, φωτορεπόρτερ
Η ψυχιατρική μεταρρύθμιση θα πρέπει να μετουσιωθεί σε ένα βαθύτατα πολιτικό και δημοκρατικό αίτημα, χωρίς να λογιστεί ως άλλη μία γραφειοκρατική διαδικασία. Το ζητούμενο δεν είναι απλώς να ανοίξουν οι πόρτες των ιδρυμάτων στην κοινότητα, αλλά να αναλογιστούμε σε ποια κοινότητα. Θα κουβαλάω για πάντα μέσα μου την εικόνα της Βασούλας, που έζησε για περισσότερα από 30 χρόνια σε ένα ψυχιατρικό τμήμα στο ΨΝΑ, να με πιάνει αγκαζέ και να περπατάμε στον διάδρομο.
Αν η δουλειά τους είναι να γίνονται τα μάτια μας, τότε εκείνος μας ταξιδεύει σε μέρη από τα οποία συχνά αποστρέφουμε το βλέμμα. Με ευαισθησία αλλά και δύναμη, με ενσυναίσθηση και οξυδέρκεια ο Θοδωρής Νικολάου περπάτησε σε δρόμους γειτονικούς, αλλά εν πολλοίς άγνωστους, και σε άλλους, λιγότερο ταξιδεμένους, όπως οι ψυχιατρικές δομές της χώρας, όπου φωτογράφιζε επί μια 5ετία.
Την ώρα που η Ελλάδα συζητάει το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Ψυχική Υγεία, ο φωτορεπόρτερ που ντοκουμεντάρισε περισσότερο ίσως από οποιονδήποτε άλλο την καθημερινή ζωή στο οικοσύστημα της ψυχικής υγείας, συζητάει μαζί μας για τη φωτογραφία ως «αντικλείδι σε πόρτες σφραγισμένες» και για όσα ο ίδιος έζησε πίσω από αυτές τις πόρτες.
● Πρώτα στα Βαλκάνια για πολλά χρόνια και μετά σε μια άλλη, ακόμα πιο δυσπρόσιτη στους πολλούς «χώρα», τις δομές ψυχικής υγείας. Είσαι μάλλον ένας περιπλανώμενος φωτογράφος, ταξιδεύεις σε μέρη που δύσκολα στρέφει το βλέμμα του κάποιος. Τι είναι αυτό που γυρεύεις σε αυτούς τους δρόμους;
Αναγνωρίζοντας προβολικό χαρακτήρα στη φωτογραφία, αλλά και τη δυνατότητα να λειτουργεί σαν αντικλείδι σε πόρτες σφραγισμένες, προσπαθώ να συνενώσω τρεις κόσμους. Τη φύση μου που ταΐζεται από την περιέργεια, τον σεβασμό προς τον άνθρωπο που στέκεται εμπρός στον φακό μου και την ανάγκη να έχω μια ζωή όπως ο ίδιος επιθυμώ. Αν τα καταφέρνω καλά, δεν το γνωρίζω. Πορεύομαι με τα ερωτήματα, τις αμφιβολίες και τις εσωτερικές μου συγκρούσεις.
● Πέντε ολόκληρα χρόνια μπήκες σε αμέτρητες δομές ψυχικής υγείας και στις ζωές πάρα πολλών ανθρώπων. Υστερα από όλες αυτές τις συναντήσεις, πώς διαβάζεις τον στίχο του Καρούζου «η λογική λοιπόν είναι μια έμμονη ιδέα των ψυχιάτρων»;
Προσπαθώ να μην αντιμετωπίζω τα λόγια ενός ψυχωσικού ως παραλήρημα που στερείται λογική και συνάφεια, αλλά ως μια κατάσταση που όχι μόνο δεν διαρρηγνύει ή απειλεί την πραγματικότητα, αλλά την εμπλουτίζει. Θεωρώ θησαυρό για όλες και όλους μας τη συνάντηση αυτών των πραγματικοτήτων.
Ζούμε σε μια περίοδο όπου από τη μια οφείλουμε όλοι συνεχώς να δείχνουμε εμμονικά ευτυχείς κι από την άλλη κάθε δυσφορία προς την αφόρητη κατάσταση που έχει επιβληθεί στην κοινωνία ψυχιατρικοποιείται. Εχοντας αυτή την τεράστια εμπειρία, αφού έχεις φωτογραφίσει όλο το οικοσύστημα της ψυχικής υγείας, πώς «διαβάζεις» εσύ τον κόσμο;
Η τυραννία της ευτυχίας και της θετικής ψυχολογίας όχι μόνο απονευρώνει τον άνθρωπο από απαραίτητα συναισθήματα, όπως η θλίψη, ο θυμός, η οργή, αλλά και τον μετατρέπει σε ένα άλογο κούρσας στον κοινωνικό και πολιτικό ιππόδρομο. Αποκύημα του νεοφιλελεύθερου μοντέλου διακυβέρνησης, αποπειράται να ευτελίσει οτιδήποτε συλλογικό, κάνοντας το άτομο μοναδικό πραματευτή της επιτυχίας ή της αποτυχίας του. Κατά την άποψή μου, αυτό το μοντέλο παράγει μοναξιά και ματαίωση που η κοινότητα έχει εκπαιδευτεί να μην αντέχει.
Ποια είναι η εικόνα που κουβαλάς εντός σου από όλη αυτή τη διαδρομή;
Αυτή της Βασούλας, που έζησε για περισσότερα από 30 χρόνια σε ένα ψυχιατρικό τμήμα στο ΨΝΑ, να με πιάνει αγκαζέ και να περπατάμε στον διάδρομο.
Υπάρχει ένα κλικ που δεν έκανες, που δεν μπόρεσες να σηκώσεις τη μηχανή σου;
Η συνείδησή μου και η επαγγελματική δεοντολογία με έχουν αποτρέψει πολλές φορές από το να σηκώσω την κάμερα. Υπάρχει κάτι εξίσου σημαντικό, όμως. Ειδικά στο κομμάτι της ψυχικής υγείας, φωτογραφίζω ως αποτέλεσμα ενός δεσμού που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα σε εμένα και τον άνθρωπο. Κάποια πράγματα οφείλουν να μείνουν μεταξύ μας. Δεν φωτογραφίζονται τα πάντα.
Η χώρα συζητάει το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Ψυχική Υγεία. Ως ένας άνθρωπος που ντοκουμεντάρισε περισσότερο ίσως από οποιονδήποτε άλλο την καθημερινή ζωή στις δομές, στους ξενώνες αλλά και τα ψυχιατρεία, αλλά και έχοντας ο ίδιος ψυχιατρική εμπειρία, τι θα πρότεινες;
Οποιαδήποτε προσπάθεια για ψυχιατρική μεταρρύθμιση και αποϊδρυματοποίηση, κατά τη γνώμη μου, είναι καταδικασμένη να αποτύχει αν δεν λαμβάνονται υπόψη οι πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων με ψυχιατρική εμπειρία, το οικονομικό-κοινωνικό-πολιτικό πλαίσιο, αλλά και οι αντιστάσεις της κοινότητας. Δεν είναι μόνο τα τείχη των ιδρυμάτων που πρέπει να γκρεμίσουμε, αλλά και αυτά του «έξω» κόσμου. Η ψυχιατρική μεταρρύθμιση θα πρέπει να μετουσιωθεί σε ένα βαθύτατα πολιτικό και δημοκρατικό αίτημα, χωρίς να λογιστεί ως άλλη μία γραφειοκρατική διαδικασία. Το ζητούμενο δεν είναι απλώς να ανοίξουν οι πόρτες των ιδρυμάτων στην κοινότητα, αλλά να αναλογιστούμε σε ποια κοινότητα.
Στους βαλκανικούς δρόμους και πάλι
Ετοιμάζεσαι να βγεις και πάλι στους αγαπημένους σου βαλκανικούς δρόμους. Μίλησέ μας για το καινούργιο σου πρότζεκτ.
Κι εκεί που νομίζεις πως κάτι τελειώνει μέσα σου, ξαφνικά θεριεύει πάλι. Παρότι το λεύκωμα με τις Εκδόσεις Αγρα κυκλοφόρησε το 2019, ως αποτέλεσμα έξι χρόνων δουλειάς σε δέκα χώρες, ουσιαστικά δεν σταμάτησα ποτέ να ταξιδεύω σ’ αυτές. Αγαπάω πολύ την περιοχή και θέλω κάθε τόσο να επιστρέφω εκεί.
Αυτή τη φορά, όμως, όχι ως φωτογράφος, αλλά ως εισηγητής workshops και σεμιναρίων που έχουν κύρια χαρακτηριστικά την αγάπη για το ταξίδι και τη φωτογραφία. Το όνομα του εκπαιδευτικού αυτού φορέα είναι Streetside School, καθώς λατρεύει να κινείται σε παραδρόμους και να επισκέπτεται μέρη όχι και τόσο τουριστικά
Τις περισσότερες φορές είναι δύσκολο να επεξεργαστώ τις πληροφορίες να τις συνδυάσω να τις εκθέσω. Μερικά πράγματα πρέπει να τα παρουσιάσεις αυτούσια και όπως είναι.
Φωτογραφία του Rocco Morabito που κέρδισε το βραβείο Pulitzer το 1968
Αυτή την βραβευμένη φωτογραφία με τίτλο "το φιλί της ζωής" απαθανάτισε ο φωτογράφος =Rocco Morabito (November 2, 1920 – April 5, 2009). Δείχνει δύο ηλεκτρολόγους, τον Randall G. Champion και τον J.D. Thompson, πάνω σε μια κολόνα ηλεκτρικού ρεύματος.
Έκαναν συντήρηση ρουτίνας όταν ο Champion άγγιξε μία από τις γραμμές χαμηλής τάσης στην κορυφή του ηλεκτρικής κολόνας. Περισσότερα από 4.000 βολτ εισήχθησαν στο σώμα του και η καρδιά σταμάτησε αμέσως (μια ηλεκτρική καρέκλα χρησιμοποιεί περίπου 2.000 βολτ). Η ζώνη ασφαλείας του Champion τον κράτησε από την πτώση και ο J.D. Thompson, ο οποίος αναρριχήθηκε κάτω από αυτόν, γρήγορα έφτασε σε αυτόν και του έδωσε το φιλί της ζωής από στόμα σε στόμα.
Δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει καρδιοπνευμονική ανάνηψη κάτω από τις συνθήκες, αλλά συνέχισε τη ν αναπνοή από στόμα σε στόμα, διατηρώντας τους πνεύμονες του Champion ενεργoύς έως ότου ένιωσε ένα ελαφρύ χτύπημα και του επανάφερε τις αισθήσεις.
Ο J.D. Thompsonκαι άλλοι εργαζόμενοι στο έδαφος βοήθησαν τον Randall να αποκαταστήσει τους καρδιακούς του παλμούς.
Στη συνέχεια έφτασαν οι παραϊατρικοί και ολοκληρώθηκε η ανάκτηση του Champion. Ο συνάδελφος του του έσωσε τη ζωή του με αυτό που στην εικόνα μοιάζει με ένα φιλί στο στόμα.
Ο Randall G. Champion επέζησε και έζησε μέχρι το 2002 και πέθανε από καρδιακή ανεπάρκεια στην ηλικία των 64 ετών.
Ο σωτήρας του J.D. Thompson, συνεχίζει να ζει ακόμη.
Η φωτογραφία δημοσιεύθηκε σε εφημερίδες ανά τον κόσμο και κέρδισε το βραβείο Pulitzer το 1968
H Kojima, 27 ετών, αναδημιουργεί με σχολαστική λεπτομέρεια, μικροσκοπικά μοντέλα- μινιατούρες δωματίων στα οποία έχουν πεθάνει άνθρωποι πρόσφατα.
Το Kodokushi (孤独死) ή μοναχικός θάνατος αναφέρεται σε ένα ιαπωνικό φαινόμενο των ανθρώπων που πεθαίνουν μόνοι και παραμένουν ανεξερεύνητοι για μεγάλο χρονικό διάστημα. Είναι επίσης γνωστό ως koritsushi (孤立死) - "θάνατος απομόνωσης", και dokkyoshi (独居死) - "ζω μόνος τον θάνατο". Το Kodokushi τεκμηριώθηκε για πρώτη φορά σε ιαπωνικές εφημερίδες κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 και οι μελέτες για την εξερεύνηση του φαινομένου ξεκίνησαν ήδη από το 1973, με έρευνες που διεξήχθησαν από το Εθνικό Συμβούλιο Κοινωνικής Πρόνοιας και την Εθνική Ένωση Εθελοντών Επιτρόπων Ευημερίας της Περιφέρειας. Η πρώτη περίπτωση που έγινε εθνική είδηση στην Ιαπωνία ήταν το 2000 όταν ανακαλύφθηκε το πτώμα ενός 69χρονου άνδρα τρία χρόνια μετά το θάνατό του. Το μηνιαίο ενοίκιο και τα κοινόχρηστά του είχαν αφαιρεθεί αυτόματα από τον τραπεζικό του λογαριασμό και μόνο αφού εξαντλήθηκαν οι αποταμιεύσεις του ανακαλύφθηκε ο σκελετός του στο σπίτι του. Το σώμα είχε καταναλωθεί από σκουλήκια και σκαθάρια.
Το φαινόμενο περιεγράφηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1980. Το Kodokushi έχει γίνει ένα αυξανόμενο πρόβλημα στην Ιαπωνία, που αποδίδεται στα οικονομικά προβλήματα και στον ολοένα και πιο ηλικιωμένο πληθυσμό της Ιαπωνίας. Μια ιδιωτική εταιρεία μετακόμισης στην Οσάκα ανέφερε ότι το 20 τοις εκατό των θέσεων εργασίας της εταιρείας μετακόμισης (300 ετησίως) αφορούσαν την αφαίρεση των πραγμάτων ανθρώπων που είχαν πεθάνει από μοναχικούς θανάτους. Περίπου το 4,5% των κηδειών το 2006 αφορούσαν περιπτώσεις kodokushi.
Το Kodokushi επηρεάζει κυρίως άνδρες ηλικίας 50 ετών και άνω.
Ο Masaki Ichinose, επικεφαλής του Ινστιτούτου Μελετών Θανάτου και Ζωής του Πανεπιστημίου του Τόκιο , υποθέτει ότι η αύξηση του kodokushi συνδέεται με τη σύγχρονη κουλτούρα της Ιαπωνίας που αγνοεί τον θάνατο. Πριν από αρκετές εκατοντάδες χρόνια, οι Ιάπωνες αντιμετώπισαν συνήθως τον θάνατο. Για παράδειγμα, τα πτώματα συνήθως θάβονταν από μέλη της οικογένειας. Αντίθετα, στη σύγχρονη Ιαπωνία, υπάρχουν λιγότερες ευκαιρίες να γίνει μάρτυρας του θανάτου και ο θάνατος δεν συζητείται εύκολα.
Οι υποθετικοί ψυχολογικοί λόγοι για την αύξηση του kodokushi περιλαμβάνουν την κοινωνική απάθεια και το άγχος της ζωής . Η κοινωνική απομόνωση χρησιμοποιείται ως μηχανισμός αντιμετώπισης για την αποφυγή στρεσογόνων καταστάσεων.
Οι μελετητές έχουν επίσης αναλύσει πώς
- "ο σύγχρονος λόγος κατασκευάζει το kodokushi ως έναν "κακό θάνατο" και ως απόδειξη για την αποσύνθεση των "παραδοσιακών" κοινωνικών δεσμών, όπως οι δεσμοί της οικογένειας, της γειτονιάς και της εταιρείας", με κυβερνητικές και κοινοτικές πρωτοβουλίες ωθώντας έτσι " για την εφαρμογή νέων συστημάτων πρόνοιας, προτείνοντας συχνά την επανενεργοποίηση των χαμένων οικογενειακών και κοινοτικών δεσμών».
Τα νούμερα σίγουρα αυξάνονται. Το 1980, το 4,3% των ανδρών και το 11,2% των γυναικών άνω των 65 ζούσαν μόνοι. Μέχρι το 2015, τα ποσοστά ήταν 13,3% και 21,1%.
Εν τω μεταξύ, το kodokushi έχει γίνει μια οικιακή λέξη. Μόνο στο Τόκιο, 4.777 άνθρωποι πέθαναν με αυτόν τον τρόπο το 2017, σύμφωνα με το Γραφείο Κοινωνικής Πρόνοιας και Δημόσιας Υγείας. Περισσότεροι από τους μισούς ήταν άνδρες και η συντριπτική πλειοψηφία ήταν άνω των 60 ετών. Τραγωδώς, περίπου το ένα τρίτο πέθανε δύο με τρεις ημέρες πριν βρεθεί το πτώμα – και σχεδόν το 10% των σορών έμεινε εκεί για περισσότερο από ένα μήνα.
H Kojima, 27 ετών, εργάζεται για την To-Do Company, μια εταιρεία καθαρισμού που ειδικεύεται στα διαμερίσματα του πρόσφατα αποθανόντος. Πολλές από τις δουλειές τους αφορούν το kodokushi («μοναχικοί θάνατοι»), όπου οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνοι τους και δεν βρίσκονται για μέρες, ένα φαινόμενο που έχει κυριεύσει πρόσφατα την ιαπωνική φαντασία.
- «Συχνά ο θάνατος είναι μια σκοτεινή πλευρά της ζωής μας και τα πράγματα είναι κρυμμένα», είπε η Kojima. «Αλλά ήθελα ο κόσμος να μάθει την πραγματικότητα».
Αναδημιουργεί με σχολαστική λεπτομέρεια, μικροσκοπικά μοντέλα δωματίων στα οποία έχουν πεθάνει άνθρωποι πρόσφατα. Τα πτώματα έχουν φύγει, αλλά τα στοιχεία διατηρούνται με υπερρεαλιστικές λεπτομέρειες: λεκιασμένες κουβέρτες, σκοτεινά πατώματα, εγκαταλειμμένες γάτες. Τα δωμάτια είναι σύνθετα, όχι συγκεκριμένες σκηνές, συμβάλλοντας στην άμβλυνση του χτυπήματος, έτσι ώστε οι άνθρωποι να αφιερώνουν χρόνο για να καταλάβουν αντί να κοιτάξουν αμέσως μακριά.
Φτιάχνει επίσης μοντέλα σπιτιών όπου οι θησαυριστές αφήνουν τα σκουπίδια τους να ανεβαίνουν, γνωστά στην Ιαπωνία ως gomiyashiki - «αρχοντικά σκουπιδιών».
Το φαινόμενο έχει επισημανθεί ως αιτία ανησυχίας στο Χονγκ Κονγκ και τη Νότια Κορέα. Όπως η Ιαπωνία, και οι δύο έχουν γερασμένο πληθυσμό και αυξανόμενο αριθμό ηλικιωμένων που ζουν μόνοι και απομονωμένοι.
Στη Νότια Κορέα, το αντίστοιχο ονομάζεται godoksa (Χανγκούλ: 고독사)), η κορεατική προφορά των χαρακτήρων Hanja. Καθώς το godoksa δεν είναι νομικός όρος, αυτοί οι θάνατοι συχνά ταξινομούνται ως "μη συνδεδεμένοι θάνατοι". Ο όρος επεκτάθηκε για να περιγράψει τους θανάτους (είτε φυσικούς είτε αυτοκτονικούς) μεσηλίκων που είναι άγαμοι και αποσυρμένοι από την κοινωνία.
Σύμβουλος Στρατηγικής Ανάπτυξης και Διαπροσωπικών Σχέσεων
Στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιρλανδία, μπορείτε να επικοινωνήσετε με τους Σαμαρείτες στο 116 123 ή στο email jo@samaritans.org ή jo@samaritans.ie . Στις ΗΠΑ, το National Suicide Prevention Lifeline είναι 1-800-273-8255 . Στην Αυστραλία, η υπηρεσία υποστήριξης κρίσεων Lifeline είναι 13 11 14. Άλλες διεθνείς γραμμές βοήθειας για αυτοκτονία μπορούν να βρεθούν στη διεύθυνση www.befrienders.org . Το Guardian Cities είναι ζωντανά στο Τόκιο για μια ειδική εβδομάδα λεπτομερών αναφορών.
Μια μέρα ένας άνδρας σκότωσε ένα μεγάλο βόδι και το έψησε. Τότε είπε στον αδελφό του:
- «Βγες έξω και κάλεσε τους φίλους και τους γείτονές μας να έρθουν να φάνε βόειο κρέας μαζί μας».
Ο αδελφός βγήκε και φώναξε:
- "Βοήθεια! Βοήθεια! Το σπίτι έχει πάρει φωτιά!"
Ξαφνικά οι άνθρωποι βγήκαν από τα σπίτια τους αλλά κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι δεν άκουσαν τίποτα.
Όσοι είχαν μπει στο σπίτι βρέθηκαν μπροστά σε ένα γλέντι όπου έφαγαν και ήπιαν μέχρι να εξαντληθούν.
Αργότερα, ο άντρας γύρισε έκπληκτος στον αδελφό του και τον ρώτησε:
- «Αλλά αυτούς που κάλεσες, δεν τους ξέρω, δεν τους έχω ξαναδεί. Πού είναι λοιπόν οι φίλοι και οι γείτονές μας που ζήτησα να καλέσεις; »
Ο αδελφός απάντησε:
- «Αυτοί είναι οι φίλοι μας, αυτοί που βγήκαν από τα σπίτια τους για να μας σώσουν και να σβήσουν τη φωτιά στο σπίτι μας. Δεν περίμεναν να βρουν φαγητό και γλέντι».
Συνειδητοποιήστε ότι αυτοί που είναι μαζί σας μόνο όταν σας χρειάζονται και σας αγνοούν όταν τους χρειάζεστε δεν αξίζουν να θεωρούνται φίλοι σας.
Απομακρύνετε από την ζωή σας οτιδήποτε τοξικό και φθαρμένο (ιδέα, πρόσωπο ή πράγμα).
Πιθανόν να σας απογοητεύει, να σας πονάει αλλά είναι ταυτόχρονα εξαγνίζει και θεραπεύει την ψυχή.
Μια γυναίκα με καρκίνο σε τελικό στάδιο αποφάσισε αντί να περάσει τον χρόνο της θρηνώντας να κάνει ένα πάρτι. Πέρασε «την καλύτερη νύχτα» της ζωής της.
Η 76χρονη Linda Williams «μισεί τις κηδείες» και ήθελε να μπορεί να «χορεύει όλη τη νύχτα» με τους φίλους της. Αφού διαγνώστηκε με καρκίνο σε τελικό στάδιο πριν από ένα χρόνο, άρχισε να διοργανώνει το φαντασμαγορικό της πάρτι.
- «Δεν έχω πάει ποτέ σε καλή κηδεία. Είναι άθλια πράγματα αυτά, οπότε αποφάσισα ότι ήθελα να γιορτάσω τη ζωή μου», είπε.«Σχεδόν πήγα να πεθάνω δύο εβδομάδες πριν από το πάρτι, οπότε τα πάντα ήταν έτοιμα για κάθε ενδεχόμενο, αλλά κατάφερα να είμαι εκεί με όλους τους φίλους μου».
Η ίδια πάντα αγαπούσε τα Spitfires, οι γονείς της ήταν και οι δύο στη βρετανική αεροπορία και μεγάλωσε κοντά στη βάση στο Walters Ash, όπου συνήθιζε να βλέπει τα αεροπλάνα να πετούν πάνω από το σπίτι της. Όταν διαγνώστηκε με καρκίνο άρχισε να γράφει μία λίστα και στην κορυφή της ήταν μια πτήση με ένα Spitfire.-
- Ήταν «απολύτως τρελό, φανταστικό και πολύ παραπάνω από ό,τι θα επιθυμούσα ποτέ» είπε κατενθουσιασμένη η ίδια. Μετά την πτήση ακολούθησε το πάρτι της με θέμα τη δεκαετία του 1940, το οποίο έγινε τον περασμένο Οκτώβριο. Περιλάμβανε έξι σόου, μια λαχειοφόρο αγορά, τούρτα και σάντουιτς.
- «Οργάνωσα το πάρτι μου με θέμα τη Μάχη της Βρετανίας και ήταν τέλεια, επειδή τη δεκαετία του 1940 όλοι συγκεντρώνονταν μαζί, γιατί όταν δεν έχεις να χάσεις τίποτα, θα θυσιάσεις τα πάντα για να διατηρήσεις την ελευθερία σου».
Ντύθηκε πιλότος, φόρεσε αλεξίπτωτο δεμένο στην πλάτη της, σαν να είχε μόλις πηδήξει από το αεροπλάνο και υποδέχθηκε τους 124 καλεσμένους της, οι οποίοι έπρεπε να χρησιμοποιήσουν την κωδική λέξη enigma για να μπουν στο πάρτι.
- «Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που έφτασα εκεί στις 6 μ.μ.. Το πάρτι ξεκίνησε μετά τις 7:30 μμ. Τα πόδια μου ήταν πρησμένα, αλλά παρόλα αυτά κατάφερα να χορεύω όλη τη νύχτα και πήρα πολλές υπέροχες αγκαλιές. Έφυγα μετά τη μία το πρωί, είχα στα ύψη την αδρεναλίνη και κοιμήθηκα σχεδόν δύο μέρες μετά» είπε η Linda.
Η ίδια δήλωσε ότι αισθάνεται πολύ ευγνώμων στους φίλους της που οργάνωσαν το πάρτι. Αρκετούς τους είχε γνωρίσει σε ένα μάθημα χορού Lindy Hop που άρχισε να παρακολουθεί σε ηλικία 69 ετών. Μία από αυτούς, η Jo Oxlade, είπε ότι ήταν φανταστικό να συμμετέχει στη διοργάνωση μιας τόσο μοναδικής γιορτής.
- «Η Linda ήταν πολύ ξεκάθαρη μαζί μας από την αρχή ότι αυτό το πάρτι θα γινόταν είτε ήταν στη ζωή, είτε όχι», είπε."Αν είμαι εκεί το βράδυ θέλω αυτό το τραγούδι, αλλά αν έχω πεθάνει θέλω ένα διαφορετικό τραγούδι", οπότε είχαμε πολύ σαφείς οδηγίες. Είναι απλά ένα καταπληκτικό και εμπνευσμένο άτομο με το οποίο έχουμε την τύχη να είμαστε φίλοι» πρόσθεσε.
Πριν από λίγους μήνες, η Linda Williams αποφάσισε ότι «μπούχτισε από τα νοσοκομεία» και πήρε την απόφαση να τη φροντίζουν στο σπίτι νοσοκόμες από τη φιλανθρωπική οργάνωση Rennie Groves Hospice Care.
Η ίδια λέει για εκείνες ότι
- «Μου έσωσαν τη ζωή κάποτε, πράγμα που σήμαινε ότι μπόρεσα να παραβρεθώ στο πάρτι μου για να γιορτάσω τη φιλία, τη συντροφικότητα και τη χαρά του χορού».
Η Fiona O'Neill, μία από τις νοσοκόμες της είπε ότι
- «Η Lin είναι μια πραγματική μαχήτρια, φρόντισε να τα καταφέρει και να φτάσει στο πάρτι της. Βλέπει πάντα τα θετικά στη ζωή και είναι πραγματικά ευχάριστη η φροντίδα της».
Ο όρος "pro bono", που είναι συντομογραφία του pro bono publico, είναι ένας λατινικός όρος που σημαίνει "για το κοινό καλό". Χρησιμοποιείται συνήθως για να αναφέρεται σε επαγγελματική εργασία που γίνεται δωρεάν δηλαδη παροχή εργασίας από επαγγελματία χωρίς αμοιβή/αποζημίωση και ισχύει για πολλά επαγγέλματα (νομικά, ιατρικά, συμβουλευτικά κ.α).
Γίνεται από έμπειρους επαγγελματίες για να βοηθήσουν κυρίως άτομα που χρειάζονται την συνδρομή τους αλλά δεν μπορούν να τους πληρώσουν, οι οποίοι επαγγελματίες έχουν το δικαίωμα επιλογής της προσφορά τους και δεν αφορά χρόνο πρακτικής εξάσκησης για απόκτηση εργασιακής εμπειρίας.
Το εθελοντικό έργο και ο εθελοντισμός με την pro bono προσφορά ενίοτε σχετίζονται σημασιολογικά.
Άλλωστε γι΄ αυτό τον λόγο σε ορισμένες περιπτώσεις, χρησιμοποιείται το επίθετο "Volunteer" αντί του "Pro bono".
Evgenia.GReek
Αγαπώ τους ανθρώπους και θέλω να προσφέρω. Έχω χιλιάδες ώρες pro bono εργασίας, αλλά δεν χαρίζομαι!
Ο όρος ακτιβισμός, όπως αποδόθηκε στην ελληνική γλώσσα ο διεθνής γαλλικός όρος “activisme” είναι ένας σύγχρονος σχετικά όρος της κοινωνικής – πολιτικής φιλοσοφίας.
Ανάλυση
Ο ακτιβισμός ως έννοια ανήκει γενικά στη ρεαλιστική σκέψη και στον εθελοντισμό.
Με τον όρο αυτό δηλώνεται χαρακτηριστικά όχι τόσο η θεωρητική αντίληψη του ανθρώπου περί του κόσμου γύρω του, όσο η θέλησή του να τον διαμορφώσει ανάλογα με τις επιθυμίες του «επί τω βέλτιστω», με την ανάλογη δράση του.
Η ρεαλιστική αυτή αντίληψη είναι γεγονός ότι παρέχει μία κάποια αλήθεια και αυτός είναι ο λόγος που συνοδεύεται σχεδόν πάντα με μια εσωτερική ηθική παρόρμηση εθελοντισμού για εφαρμογή με ανάλογες πράξεις (δράσεις). Τις περισσότερες όμως φορές συμβαίνει να δίνεται μια υπερβολική έμφαση στις αντίστοιχες δράσεις με συνέπεια έτσι να μειώνεται η θεωρητική θεμελίωση της κάθε επαυτού εκδηλούμενης δράσης. Αυτός τελικά είναι και ο κύριος λόγος που συνηθέστερα τέτοιες εκδηλώσεις εμφανίζονται κατά πρώτον σε καθεστώτα με πολλούς πολιτικούς περιορισμούς.
Παλαιότερα για παρόμοιες περιπτώσεις χρησιμοποιούνταν ο όρος «μεταβατική περίοδος», όπως π.χ. από την προ- και μετά- βιομηχανική επανάσταση και την εξ αυτής οριζόμενη βιομηχανική κοινωνία. Τον όρο εκείνο χρησιμοποίησαν και οι ιστορικοί κοινωνιολόγοι, καθώς και οι ιστορικοί της πολιτικής φιλοσοφίας, προκειμένου να χαρακτηρίσουν διάφορες σύγχρονες φιλοσοφικές θέσεις. Στο πλαίσιο αυτό χαρακτηρίστηκαν ως ακτιβισμός, μεταξύ άλλων, ο «Βολουνταρισμός» του Νίτσε, ο «Ιδεαλισμός» του Φίχτε, ο «Θετικισμός» του Κοντ, καθώς και η «συνειδητή δράση» στον «Νεοϊδεαλισμό» του Όικεν.
Στην τέχνη
Στον καλλιτεχνικό χώρο ο όρος αυτός αποδίδεται με την ίδια σημασία του εξπρεσιονισμού, στο δε θέατρο και κινηματογράφο χαρακτηρίζει τη θεματολογία εκείνη που παρουσιάζει γενικά ρεαλιστικές λύσεις των διαφόρων κοινωνικών προβλημάτων.
Οι εκδηλώσεις του ακτιβισμού στη σύγχρονη εποχή
Οι μεγαλύτερες σήμερα εκδηλώσεις (δραστηριότητες) ακτιβισμού αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη προστασία του περιβάλλοντος, της εργασίας, της μόρφωσης κτλ. που παρουσιάζονται με διάφορες μορφές δράσης, όπως υπαίθριες συναυλίες, πορείες, απεργίες, κινητοποιήσεις καθαρισμού, αναδάσωσης κ.λπ. Όπως όμως αναφέρθηκε παραπάνω, η υπερβολική έμφαση σε τέτοιου είδους δραστηριότητες όταν εμφανίζεται, δημιουργεί πολλές φορές αντίθετες παραμέτρους (π.χ. οικονομικές, εθιμικές, θρησκευτικές κ.λπ.), με συνέπεια να συνοδεύονται τότε με επιθετικές συγκρούσεις πολιτών με αστυνομικές ή και στρατιωτικές ακόμη δυνάμεις, για την αποκατάσταση της δημόσιας τάξης.
Σημαντικοί ακτιβιστές
Οι οπαδοί του ακτιβισμού χαρακτηρίζονται ακτιβιστές.
Ακτιβιστής είναι ο ενεργός πολίτης που δραστηριοποιείται για τα πολιτικά, πολιτιστικά ή οικονομικά ζητήματα που προβληματίζουν μια κοινωνία. Σημαντικοί ακτιβιστές ήταν ο Μαχάτμα Γκάντι, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο Τζον Λένον κ.ά.
