Η πρώτη χειραψία χρονολογείται από τον 5ο π.Χ. αιώνα στην Ελλάδα
Ήταν σύμβολο ειρήνης και αποδεικνύει πως ήταν χώρα ελεύθερη και μπορούσε ο καθένας να κυκλοφορεί χωρίς όπλα..
Στην Ακρόπολη των Αθηνών, σε μια πέτρινη πλατεία του 5ου π.Χ. αιώνα, απεικονίζεται η Ήρα και η Αθηνά να δίνουν τα χέρια.
Ο Έλληνας ποιητής Όμηρος περιγράφει την χειραψία αρκετές φορές ως επίδειξη εμπιστοσύνης στα έπη του "Οδύσσεια" και "Ιλιάδα". Κατά τη διάρκεια της ρωμαϊκής εποχής, η χειραψία εξελίχθηκε σε αρπαγή από τον βραχίονα.
Κάποιοι ιστορικοί αναφέρουν ότι η σύγχρονη χειραψία έγινε δημοφιλής από τους Quakers του 17ου αιώνα, οι οποίοι πίστευαν ότι η χειρονομία αυτή ήταν πιο πειστική από το να βγάζει κάποιος το καπέλο και να υποκλίνεται.
Σε μερικά πορτραίτα γάμου του 17ου αιώνα, ο σύζυγος και η σύζυγος δένουν τα χέρια τους ως σύμβολο της νομικής τους δέσμευσης. Στη Βικτοριανή εποχή, οι οδηγοί εθιμοτυπίας συνιστούσαν όπως η χειραψία παραμένει σταθερή.
Στις περισσότερες αγγλοσαξονικές και σκανδιναβικές χώρες η χειραψία παραμένει σταθερή, σε ορισμένες χώρες το υπερβολικό σφίξιμο θεωρείται αγένεια και σε κάποιες ασιατικές χώρες προτιμούν να δίνεται στην χειραψία μια πιο απαλή πινελιά..
Το Καναδικό Ινστιτούτο στην Ελλάδαέχει την έδρα του στο ιστορικό κτίριο το οποίοήταν και το σπίτι του λογοτέχνη Στρατή Δούκα*, το οποίο ανακαινίσθηκε με χρήματα Ελλήνων ομογενών και του αείμνηστου Νίκου Μιρκόπουλου, επιχειρηματία και φιλάνθρωπου ο οποίος δραστηριοποιήθηκε στο Τορόντο του Καναδά. Το Καναδικό αρχαιολογικό ινστιτούτο ιδρύθηκε στον Καναδά με ομοσπονδιακό διάταγμα του 1974 και αναγνωρίστηκε επίσημα από το ελληνικό κράτος το 1976 με την αρχική του επωνυμία Καναδικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο στην Αθήνα.
Σκοπός του οργανισμού είναι ο συντονισμός και η εκτέλεση μελετών από τους Καναδούς μελετητές πάνω στις ελληνικές σπουδές σε όλη την ελληνική επικράτεια. Για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός, διοργανώνει τακτικά διαλέξεις στην Αθήνα και εφαρμόζει ένα πρόγραμμα πρακτικής άσκησης για Καναδούς σπουδαστές που θέλουν να εργαστούν στην Ελλάδα. Παράλληλα, διατηρεί μια βιβλιοθήκη με πάνω από 5000 τόμους. Διευθυντής του Καναδικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου είναι ο Jacques Perreault ο οποίος εξηγεί: - «Η Ελλάδα για να επιτρέψει ανασκαφές σε διάφορους αρχαιολογικούς χώρους της, απαιτεί την ίδρυση Ινστιτούτων. Στο πλαίσιο αυτό ιδρύθηκε το Καναδικό Ινστιτούτο στην Ελλάδα (ΚΙΕ) που είναι ιδιωτικός, μη κερδοσκοπικός οργανισμός με έδρα τον Καναδά. Σκοπός του είναι η προώθηση της καναδικής έρευνας και εκπαίδευσης σε τομείς που σχετίζονται με την πολιτιστική δημιουργία αλλά η κυρίως έμφαση δίνεται στις αρχαιολογικές ανασκαφές». Το αρχαιολογικό ινστιτούτο έχει εκτελέσει 20 αρχαιολογικές ανασκαφές και τοπογραφικές μελέτες στον ελλαδικό χώρο που έχουν ξεκινήσει από Καναδούς ερευνητές που συνδέονται με το Ινστιτούτο. Ανασκαφές έχουν διενεργηθεί στην αρχαία Άργιλο κοντά στην Αμφίπολη, σε ενάλιες έρευνες ναυαγίων των Περσικών Πολέμων στην χερσόνησο του Άθω την Θεσσαλία και την Εύβοια, στην Μυτιλήνη της Λέσβου, στον λόφο Κάστρο της Καλλιθέας Λάρισας, στα Χώστια και στην Τανάγρα Βοιωτίας, στην αρχαιολογική ανασκαφή της νότιας Εύβοιας, στην αρχαία Στύμφηλο και στη φράγκικη ρωμαιοκαθολική μονή Ζάρακα Κορινθίας, στη θέση Κιάφα-Θίτη κοντά στη Βάρη Αττικής και στο σπήλαιο Καμαρών στις Καμάρες Ηρακλείου. Το Ινστιτούτο παρέχει συμβουλές και εχέγγυα για την προώθηση αιτήσεων σχετικά με τη μελέτη και την έκδοση αδειών για έρευνα πεδίου και διάφορες πληροφορίες για την ανάπτυξη ερευνητικών προγραμμάτων.
Το Καναδικό Ινστιτούτο στην Ελλάδα (ΚΙΕ) σκοπό έχει τη προώθηση της καναδικής έρευνας και εκπαίδευσης σε τομείς που σχετίζονται με την πολιτιστική κληρονομιά της Ελλάδας, σε όλες τις περιόδους της ιστορίας της υποστηρίζοντας την αρχαιολογική έρευνα πεδίου, παρέχοντας πόρους για ερευνητική δραστηριότητα και διαδίδοντας τα σχετικά αποτελέσματα
Επιπλέον το Ινστιτούτο είναι επιφορτισμένο από το αρμόδιο Υπουργείο Πολιτισμού της Ελληνικής Δημοκρατίας με την κύρια ευθύνη για την οργάνωση και την εκτέλεση του συνόλου των Καναδικών προγραμμάτων αρχαιολογικής έρευνας πεδίου.
Τα καλοκαίρια προσφέρονται επιτόπου μαθήματα ελληνικής ιστορίας και περιήγησης σε αρχαιολογικούς χώρους μέσω ειδικών προγραμμάτων επιτόπου εκπαίδευσης με φοιτητές από τα Πανεπιστήμια του Καναδά. Για τον λόγο αυτό, το Ινστιτούτο, διαθέτει ξενώνα στο οποίο προσφέρονται αυτόνομα καταλύματα στα μέλη του. Στεγάζεται στον τρίτο όροφο του κτηρίου επί της οδού Διονυσίου Αιγινήτου 7 (μόλις 7-8 λεπτά απόσταση από το Ινστιτούτο) και αποτελείται από πέντε υπνοδωμάτια και τρία μπάνια.
Σκοπός του παραμένει η υποστήριξη της μελέτης, της διατήρησης και της προβολής της πολιτιστικής κληρονομιάς της Ελλάδας.
Η μάνα έσκυψε.. της χάιδεψε τα μαλλιά.. και της είπε :
- :Αυτός ο πόνος κόρη μου τώρα αρχίζει.. και θα τελειώσει μόνο, όταν κλείσεις τα μάτια σου και φύγεις από τη ζωή!".....
Πόσα κείμενα δεν έχουν γραφτεί για αυτόν τον... πόνο της μάνας;
Αμέτρητα..... και ακόμα περισσότεροι άνθρωποι, τον έχουν υμνήσει.
Όμως τι είναι αυτό που κάνει μια μάνα να πονάει τόσο;
Να δίνει και την ίδια τη ζωή της ακόμη για το παιδί της. Κανένας δεν μπορεί να το περιγράψει. Είναι κάτι που βγαίνει από τα σωθικά.
Είναι εκείνο το πολύ παράξενο συναίσθημα, που ένιωσες, όταν μετά από τον τρομερό κι απίστευτο πόνο και νόμιζες δεν θα αντέξεις, σου έβαλαν στην αγκαλιά αυτό το μικρό το ανυπεράσπιστο πλασματάκι.
Και τότε χωρίς δεύτερη σκέψη... έγινε Ο_ΚΟΣΜΟΣ_ΣΟΥ_ΟΛΟΣ!
Σύμβουλος Στρατηγικής Ανάπτυξης και Διαπροσωπικών Σχέσεων
14 ΜΑΊΟΥ Ημέρα της Μητέρας,ο εορτασμός των μητέρων ανάγεται στην εποχή των αρχαίων Ελλήνων, οι οποίοι διοργάνωναν εορταστικές εκδηλώσεις προς τιμήν της Ρέας, της μητέρας των θεών. Οι πρώτοι Χριστιανοί γιόρταζαν την τέταρτη Κυριακή της Σαρακοστής ως Γιορτή της Μητέρας για να τιμήσουν τη Μαρία, τη μητέρα του Χριστού.στην Ελλάδα, τον πρώτο καιρό, η Γιορτή της Μητέρας είχε συνδεθεί με την εορτή της Υπαπαντής,, αφού εκείνη την ημέρα (2 Φεβρουαρίου) η Ορθοδοξία τιμά την πρώτη επίσκεψη του Ιησού μαζί με την Παναγία και τον Ιωσήφ στην Εκκλησία.
Στην Ευρώπη, η τήρηση της Ημέρας της Μητέρας της Αγγλίας χρονολογείται από τον 13ο αιώνα, όταν η «Κυριακή της Μητέρας», παρατηρήθηκε την τέταρτη Κυριακή της Σαρακοστής.
Το 1907 η Anna Maria Jarvis (1864-1948) δάσκαλα και κοινωνική ακτιβίστρια, ξεκίνησε τις προσπάθειες για την ίδρυση της Εθνικής Ημέρας της Μητέρας, για να τιμήσει τη μητέρα της AnnReeves Jarvis (1832-1905), η οποία προώθησε τις «Ημέρες Εργασίας των Μητέρων» (1858).
Ο εορτασμός καθιερώθηκε με ψήφισμα, στις 8 Μαΐου 1914, από τον Πρόεδρο Woodrow Wilson, όπου από την δεκαετία του 1960 και μετά, η Ελλάδα ακολούθησε τον δυτικό εορτασμό
της Μοναστικής βιβλιοθήκης του Saint Gall της Ελβετίας,
από την εποχή της δυναστείας των Καρολιδών
το οποίο σήμερα θεωρείταιΜνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς.
«Tι όμορφο που είναι ένα βιβλίο… που επινοήθηκε για να πιάνεται στο χέρι, ακόμη και στο κρεβάτι, ακόμη και μέσα σε μία βάρκα, ακόμη και εκεί όπου δεν υπάρχουν ηλεκτρικές πρίζες, ακόμη κι αν έχει αποφορτιστεί κάθε μπαταρία και αντέχει τα σημάδια και τα τσαλακώματα, μπορεί να αφεθεί να πέσει καταγής ή να παραταθεί ανοιγμένο στο στήθος ή στα γόνατα όταν μας παίρνει ο ύπνος, μπαίνει στην τσέπη, φθείρεται, καταγράφει την ένταση, την επιμονή ή τον ρυθμό των αναγνώσεών μας, μας υπενθυμίζει (αν φαίνεται πολύ καινούργιο ή άκοπο) ότι δεν το διαβάσαμε ακόμη…» γράφει ο UmbertoEco.
Στις 23 Απριλίου 1616 έφυγαν από τη ζωή δύο μεγάλα ονόματα των γραμμάτων:
- ο Ισπανός συγγραφέαςMiguel de Cervantes Saavedra, 29 Σεπτεμβρίου 1547 – 22 Απριλίου 1616) που έγραψε μεταξύ πολλών έργωντου, "El ingenioso hidalgo Don Quixote de la Mancha" (Δον Κιχώτης) και
- ο Άγγλος δραματουργός και ποιητής William Shakespeare (Απρίλιος 1564 - 3 Μαΐου 1616).
Με αφορμή το διπλό αυτό γεγονός, η UNESCO έχει καθιερώσει την 23η Απριλίου ως την Παγκόσμια Ημέρα του Βιβλίου.
Μητέρα κρατάει τα δεμένα με ιμάντες χέρια του γιου της, που νοσηλεύεται σε Ψυχιατρικό Νοσοκομείο. Αύγουστος 2018 Θοδωρής Νικολάου, φωτορεπόρτερ
Η ψυχιατρική μεταρρύθμιση θα πρέπει να μετουσιωθεί σε ένα βαθύτατα πολιτικό και δημοκρατικό αίτημα, χωρίς να λογιστεί ως άλλη μία γραφειοκρατική διαδικασία. Το ζητούμενο δεν είναι απλώς να ανοίξουν οι πόρτες των ιδρυμάτων στην κοινότητα, αλλά να αναλογιστούμε σε ποια κοινότητα. Θα κουβαλάω για πάντα μέσα μου την εικόνα της Βασούλας, που έζησε για περισσότερα από 30 χρόνια σε ένα ψυχιατρικό τμήμα στο ΨΝΑ, να με πιάνει αγκαζέ και να περπατάμε στον διάδρομο.
Αν η δουλειά τους είναι να γίνονται τα μάτια μας, τότε εκείνος μας ταξιδεύει σε μέρη από τα οποία συχνά αποστρέφουμε το βλέμμα. Με ευαισθησία αλλά και δύναμη, με ενσυναίσθηση και οξυδέρκεια ο Θοδωρής Νικολάου περπάτησε σε δρόμους γειτονικούς, αλλά εν πολλοίς άγνωστους, και σε άλλους, λιγότερο ταξιδεμένους, όπως οι ψυχιατρικές δομές της χώρας, όπου φωτογράφιζε επί μια 5ετία.
Την ώρα που η Ελλάδα συζητάει το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Ψυχική Υγεία, ο φωτορεπόρτερ που ντοκουμεντάρισε περισσότερο ίσως από οποιονδήποτε άλλο την καθημερινή ζωή στο οικοσύστημα της ψυχικής υγείας, συζητάει μαζί μας για τη φωτογραφία ως «αντικλείδι σε πόρτες σφραγισμένες» και για όσα ο ίδιος έζησε πίσω από αυτές τις πόρτες.
● Πρώτα στα Βαλκάνια για πολλά χρόνια και μετά σε μια άλλη, ακόμα πιο δυσπρόσιτη στους πολλούς «χώρα», τις δομές ψυχικής υγείας. Είσαι μάλλον ένας περιπλανώμενος φωτογράφος, ταξιδεύεις σε μέρη που δύσκολα στρέφει το βλέμμα του κάποιος. Τι είναι αυτό που γυρεύεις σε αυτούς τους δρόμους;
Αναγνωρίζοντας προβολικό χαρακτήρα στη φωτογραφία, αλλά και τη δυνατότητα να λειτουργεί σαν αντικλείδι σε πόρτες σφραγισμένες, προσπαθώ να συνενώσω τρεις κόσμους. Τη φύση μου που ταΐζεται από την περιέργεια, τον σεβασμό προς τον άνθρωπο που στέκεται εμπρός στον φακό μου και την ανάγκη να έχω μια ζωή όπως ο ίδιος επιθυμώ. Αν τα καταφέρνω καλά, δεν το γνωρίζω. Πορεύομαι με τα ερωτήματα, τις αμφιβολίες και τις εσωτερικές μου συγκρούσεις.
● Πέντε ολόκληρα χρόνια μπήκες σε αμέτρητες δομές ψυχικής υγείας και στις ζωές πάρα πολλών ανθρώπων. Υστερα από όλες αυτές τις συναντήσεις, πώς διαβάζεις τον στίχο του Καρούζου «η λογική λοιπόν είναι μια έμμονη ιδέα των ψυχιάτρων»;
Προσπαθώ να μην αντιμετωπίζω τα λόγια ενός ψυχωσικού ως παραλήρημα που στερείται λογική και συνάφεια, αλλά ως μια κατάσταση που όχι μόνο δεν διαρρηγνύει ή απειλεί την πραγματικότητα, αλλά την εμπλουτίζει. Θεωρώ θησαυρό για όλες και όλους μας τη συνάντηση αυτών των πραγματικοτήτων.
Ζούμε σε μια περίοδο όπου από τη μια οφείλουμε όλοι συνεχώς να δείχνουμε εμμονικά ευτυχείς κι από την άλλη κάθε δυσφορία προς την αφόρητη κατάσταση που έχει επιβληθεί στην κοινωνία ψυχιατρικοποιείται. Εχοντας αυτή την τεράστια εμπειρία, αφού έχεις φωτογραφίσει όλο το οικοσύστημα της ψυχικής υγείας, πώς «διαβάζεις» εσύ τον κόσμο;
Η τυραννία της ευτυχίας και της θετικής ψυχολογίας όχι μόνο απονευρώνει τον άνθρωπο από απαραίτητα συναισθήματα, όπως η θλίψη, ο θυμός, η οργή, αλλά και τον μετατρέπει σε ένα άλογο κούρσας στον κοινωνικό και πολιτικό ιππόδρομο. Αποκύημα του νεοφιλελεύθερου μοντέλου διακυβέρνησης, αποπειράται να ευτελίσει οτιδήποτε συλλογικό, κάνοντας το άτομο μοναδικό πραματευτή της επιτυχίας ή της αποτυχίας του. Κατά την άποψή μου, αυτό το μοντέλο παράγει μοναξιά και ματαίωση που η κοινότητα έχει εκπαιδευτεί να μην αντέχει.
Ποια είναι η εικόνα που κουβαλάς εντός σου από όλη αυτή τη διαδρομή;
Αυτή της Βασούλας, που έζησε για περισσότερα από 30 χρόνια σε ένα ψυχιατρικό τμήμα στο ΨΝΑ, να με πιάνει αγκαζέ και να περπατάμε στον διάδρομο.
Υπάρχει ένα κλικ που δεν έκανες, που δεν μπόρεσες να σηκώσεις τη μηχανή σου;
Η συνείδησή μου και η επαγγελματική δεοντολογία με έχουν αποτρέψει πολλές φορές από το να σηκώσω την κάμερα. Υπάρχει κάτι εξίσου σημαντικό, όμως. Ειδικά στο κομμάτι της ψυχικής υγείας, φωτογραφίζω ως αποτέλεσμα ενός δεσμού που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα σε εμένα και τον άνθρωπο. Κάποια πράγματα οφείλουν να μείνουν μεταξύ μας. Δεν φωτογραφίζονται τα πάντα.
Η χώρα συζητάει το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Ψυχική Υγεία. Ως ένας άνθρωπος που ντοκουμεντάρισε περισσότερο ίσως από οποιονδήποτε άλλο την καθημερινή ζωή στις δομές, στους ξενώνες αλλά και τα ψυχιατρεία, αλλά και έχοντας ο ίδιος ψυχιατρική εμπειρία, τι θα πρότεινες;
Οποιαδήποτε προσπάθεια για ψυχιατρική μεταρρύθμιση και αποϊδρυματοποίηση, κατά τη γνώμη μου, είναι καταδικασμένη να αποτύχει αν δεν λαμβάνονται υπόψη οι πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων με ψυχιατρική εμπειρία, το οικονομικό-κοινωνικό-πολιτικό πλαίσιο, αλλά και οι αντιστάσεις της κοινότητας. Δεν είναι μόνο τα τείχη των ιδρυμάτων που πρέπει να γκρεμίσουμε, αλλά και αυτά του «έξω» κόσμου. Η ψυχιατρική μεταρρύθμιση θα πρέπει να μετουσιωθεί σε ένα βαθύτατα πολιτικό και δημοκρατικό αίτημα, χωρίς να λογιστεί ως άλλη μία γραφειοκρατική διαδικασία. Το ζητούμενο δεν είναι απλώς να ανοίξουν οι πόρτες των ιδρυμάτων στην κοινότητα, αλλά να αναλογιστούμε σε ποια κοινότητα.
Στους βαλκανικούς δρόμους και πάλι
Ετοιμάζεσαι να βγεις και πάλι στους αγαπημένους σου βαλκανικούς δρόμους. Μίλησέ μας για το καινούργιο σου πρότζεκτ.
Κι εκεί που νομίζεις πως κάτι τελειώνει μέσα σου, ξαφνικά θεριεύει πάλι. Παρότι το λεύκωμα με τις Εκδόσεις Αγρα κυκλοφόρησε το 2019, ως αποτέλεσμα έξι χρόνων δουλειάς σε δέκα χώρες, ουσιαστικά δεν σταμάτησα ποτέ να ταξιδεύω σ’ αυτές. Αγαπάω πολύ την περιοχή και θέλω κάθε τόσο να επιστρέφω εκεί.
Αυτή τη φορά, όμως, όχι ως φωτογράφος, αλλά ως εισηγητής workshops και σεμιναρίων που έχουν κύρια χαρακτηριστικά την αγάπη για το ταξίδι και τη φωτογραφία. Το όνομα του εκπαιδευτικού αυτού φορέα είναι Streetside School, καθώς λατρεύει να κινείται σε παραδρόμους και να επισκέπτεται μέρη όχι και τόσο τουριστικά
Τις περισσότερες φορές είναι δύσκολο να επεξεργαστώ τις πληροφορίες να τις συνδυάσω να τις εκθέσω. Μερικά πράγματα πρέπει να τα παρουσιάσεις αυτούσια και όπως είναι.
"Ο Χριστός ξανασταυρώνεται" είναι ένα μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη, η υπόθεση του οποίου διαδραματίζεται το 1921 στη Λυκόβρυση, ένα χωριό στην ενδοχώρα της Μικράς Ασίας. Οι κάτοικοι του είχαν ένα παλιό έθιμο, κάθε 7 χρόνια έκαναν την αναπαράσταση των Παθών του Χριστού και έπρεπε να διαλέξουν μερικούς από τους άνδρες του χωριού που θα υποδύονταν τους Αποστόλους και έναν που θα υποδύονταν τον Χριστό. Μαζεύονται οι δημογέροντες του χωριού και αποφασίζουν σε ποιους θα αναθέσουν τους ρόλους. Οι δημογέροντες είναι ο παπα-Γρηγόρης, ο γερο-Λαδάς, ο άρχοντας Πατριαρχέας, ο καπετάνιος και ο δάσκαλος του χωριού και αδελφός του παπα-Γρηγόρη. Οι δημογέροντες αποφασίζουν να δώσουν το ρόλο του Ιωάννη στο γιο του Πατριαρχέα τον Μιχελή, το ρόλο του Πέτρου στο Γιαννακό το ρόλο της Μαγδαληνής στην Κατερίνα την πόρνη του χωριού, το ρόλο του Ιούδα στον Παναγιώταρο και τέλος το ρόλο του Χριστού ο πιο αθώος που δεν ήταν άλλος από τον βοσκό των προβάτων του Πατριαρχέα τον Μανωλιό.
Αργά το απόγευμα, καταφθάνουν πρόσφυγες από ένα άλλο χωριό, καταδιωγμένοι από τους Τούρκους. Επικεφαλής τους είναι ένας πράος, δυναμικός με ψυχή αντάρτη ιερέας ο παπα-Φώτης. Ζητούν βοήθεια, αλλά ο παπα-Γρηγόρης τους διώχνει, λέγοντας ότι φέρνουν μαζί τους επιδημία χολέρας. Οι πρόσφυγες, με επικεφαλής τον παπα-Φώτη, καταφεύγουν στο άγριο βουνό της Σαρακήνας. Τους βοηθούν μόνον ο Μανωλιός, ο Μιχελής, η Κατερίνα, ο Γιαννακός και ο Κωνσταντής (οι δύο τελευταίοι επρόκειτο να υποδυθούν τους αποστόλους Πέτρο και Ιάκωβο).
Μετά από την επιλογή του στο ρόλο του Χριστού, ο Μανωλιός αλλάζει μέρα με τη μέρα. Χωρίζει την αρραβωνιαστικιά του και αποφασίζει να φτάσει σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πνευματική, ψυχική και σωματική αγνότητα, με οδηγό τον παπα-Φώτη. Μάλιστα, στο πανηγύρι του προφήτη Ηλία υπερασπίζεται τους πρόσφυγες και μιλά για την αξία της αγάπης και του ελέους, προκαλώντας την αντίδραση των συγχωριανών του και την οργή του παπα-Γρηγόρη.
Ο Μανωλιός έχει να αντιμετωπίσει και το μένος του μέθυσου πεταλωτή του χωριού, Παναγιώταρου (ο οποίος μετά από πρόταση του παπα-Γρηγόρη στον αγά, γίνεται σεΐζης, στη θέση του προηγούμενου σεΐζη που βίασε και σκότωσε το γιουσουφάκι του αγά), που τον θεωρεί υπεύθυνο για το ξελόγιασμα της χήρας του χωριού, της Κατερίνας, με την οποία είναι ερωτευμένος.
Μια άλλη τραγική μορφή του μυθιστορήματος, είναι η Μαριωρή, η κόρη του παπα-Γρηγόρη και αρραβωνιαστικιά του γιου του άρχοντα Πατριαρχέα, Μιχελή, η οποία πάσχει από «χτικιό» και είναι το μόνο πρόσωπο που ο δογματικός παπάς δείχνει αγάπη συμπόνοια και στοργή.
Στο μεταξύ πεθαίνει ο Πατριαρχέας και ο Μιχελής αποφασίζει να μοιράσει την περιουσία του στους πρόσφυγες. Όταν εκείνοι έρχονται στη Λυκόβρυση να παραλάβουν τα κτήματα, ο παπα-Γρηγόρης κηρύσσει το Μιχελή ανισόρροπο και ξεσηκώνει τους ντόπιους. Μετά το βίαιο θάνατο του αδελφού του στη σύγκρουση που ακολουθεί, ο παπα-Γρηγόρης υποδεικνύει στον αγά το Μανωλιό ως υπαίτιο όλων των συμφορών. Πετυχαίνει την καταδίκη του και την παράδοσή του στους εξαγριωμένους χωρικούς. Το φανατισμένο πλήθος συγκεντρώνεται στην εκκλησία, όπου ο παπα-Γρηγόρης αφορίζει τον Μανωλιό και δίνει το σύνθημα στους πιστούς να τον εκτελέσουν μέσα στον ιερό χώρο.
Η υπόθεση του μυθιστορήματος που είχε προκαλέσει τις αντιδράσεις της ελληνικής Εκκλησίας, έγινε ταινία το 1957, υπό την σκηνοθεσία του Ζυλ Ντασέν και πρωταγωνίστρια ήταν η Μελίνα Μερκούρη και τηλεοπτική δραματική σειρά που προβλήθηκε από το ΕΙΡΤ-ΕΡΤ με το πρώτο επεισόδιο να βγαίνει στον αέρα στις 29 Μαΐου 1975-1976 και προβλήθηκε σε 50 επεισόδια των 45 λεπτών, τα οποία ευτυχώς διασώζονται.
Ο Μυστικός Δείπνος (ιταλικά Il Cenacolo ή L'Ultima Cena) του Leonardo da Vinci, απεικονίζει τον Ιησού και τους μαθητές του στο τελευταίο γεύμα τους πριν τη σταύρωση. Πρόκειται για το μεγαλύτερο έργο του Λεονάρντο και τη μοναδική νωπογραφία του που έχει σωθεί. Ένα από τα σημαντικότερα και πολυτιμότερα έργα στην ιστορία της τέχνης, που έρχεται από τον15ο αιώνα και υπήρξε αντικείμενο αμέτρητων αντιγραφών και ερμηνειών. Βρίσκεται στο Μιλάνο της Ιταλίας, στην τραπεζαρία του μοναστηριού Santa Maria delle Grazie (Παναγία της Χάριτος),
Ο Leonardo da Vinci χρειάστηκε μερικά χρόνια για να ολοκληρώσει το έργο και μια ιστορία ως πέπλο μυστηρίου απλώθηκε γύρω από αυτό. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, για τις φιγούρες του πίνακα, χρησιμοποίησε πραγματικούς ανθρώπους ως μοντέλα.
Ωστόσο για να βρει κάποιον με το πρόσωπο και την προσωπικότητα που να συνάδει με αυτό του Ιησού, αποδείχθηκε πραγματικά δύσκολο. Μετά από μια μακρά αναζήτηση στην πόλη του Μιλάνου που διέμενε και στα περίχωρα του και βλέποντας περισσότερα από 100 άτομα, βρήκε επιτέλους έναν νεαρό άνδρα, , του οποίου τα χαρακτηριστικά αντικατοπτρίζανε την ομορφιά και την αθωότητα του Ιησού που έψαχνε, τον Pietri Bendinelli.
Για τον Ιταλό ζωγράφο, μετά την ολοκλήρωση του πορτρέτου του Ιησού, τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο δύσκολα, καθώς χρειάστηκε ένα επίσης ιδιαίτερο πρόσωπο για τον Ιούδα. Μετά από χρόνιες αναζητήσεις, έφτασε και στις φυλακές της Ρώμης, όπου βρήκε έναν ετοιμοθάνατο άντρα του οποίου η μορφή μαζί με την ποινική και αμαρτωλή συμπεριφορά του, θεωρήθηκε ιδανικός για να απεικονίσει τον Ιούδα.
Όταν οι δύο άνδρες συναντήθηκαν, ο φυλακισμένος ρώτησε τον Leonardo, αν τον θυμόταν. Ο ζωγράφος δεν αναγνώρισε τον κρατούμενο, αλλά σύντομα συνειδητοποίησε ότι, ο άντρας ο οποίος ήταν κατάλληλος για το πρόσωπο του Ιούδα, ήταν ο ίδιος που είχε ποζάρει χρόνια πριν, για το πορτρέτο του Ιησού.
Η ιδιόρρυθμη φήμη για τον πίνακα του Leonardo da Vinci, ήταν ότι οι φιγούρες του Ιησού και του Ιούδα ήταν το πορτρέτο του ίδιου ανθρώπου σε δύο διαφορετικά στάδια της ζωής του.
Λίγο πριν το τέλος της ζωής του, ο Franz Kafka (3 Ιουλίου 1883 – 3 Ιουνίου 1924) ένας από τους σπουδαιότερους συγγραφείς φαντασίας του 20ου αιώνα, φημολογείται ότι έζησε μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Καθώς περπατούσε στο πάρκο Steglitz στο Βερολίνο, συνάντησε ένα κοριτσάκι που έκλαιγε απαρηγόρητο γιατί είχε χάσει την κούκλα της.
Ο Kafka προσφέρθηκε να το βοηθήσει να βρει την κούκλα της, όμως μην μπορώντας να την βρει, σκέφτηκε ένα τέχνασμα για να πάρει την λύπη από το μικρό κοριτσάκι.
Έγραψε ένα γράμμα, δήθεν προερχόμενο από την κούκλα της μικρής και της το έδωσε:-
«Σε παρακαλώ μην κλαις για εμένα, έφυγα σε ταξίδι για να γνωρίσω τον κόσμο. Θα σου ξαναγράψω σύντομα για να σου διηγηθώ τις εμπειρίες μου».
Κάθε φορά που εκείνος και το κοριτσάκι συναντιόντουσαν, της διάβαζε προσεκτικά τα γράμματα που περιέγραφαν τις φανταστικές ιστορίες της κούκλας. Το κοριτσάκι παρηγοριόταν και αδημονούσε κάθε φορά για νέα από την κούκλα.
Ο καιρός περνούσε και όταν ήρθε η στιγμή να αποχωριστούν, ο Kafka έκανε δώρο στο κοριτσάκι μια κούκλα, που ήταν όμως εντελώς διαφορετική από την αρχική.
Η καινούρια κούκλα, έφερε επάνω της ένα συνοδευτικό σημείωμα που έλεγε:
- «Εγώ είμαι! Τα ταξίδια μου με άλλαξαν.»
Μετά από χρόνια, το κοριτσάκι που είχε γίνει πια μεγάλη γυναίκα, βρήκε ένα κρυμμένο σημείωμα μέσα στην κούκλα που της είχε δωρίσει ο Κάφκα:
- «Κάθε τι που αγαπάς πολύ πιθανόν μια μέρα να το χάσεις, όμως στο τέλος, έστω με διαφορετική μορφή, η αγάπη θα επιστρέφει».
Σας εύχομαι μέσα από την ζωή σας να βιώσετε την αλλαγή της αγάπης, σαν μια υπέροχη μεταμόρφωση.
«Όλοι
είμαστε βιβλία» Ο συγγραφέας Βαγγέλης
Ηλιόπουλος έγραψε το παγκόσμιο μήνυμα. H αφίσα φιλοτεχνήθηκε
από την εικονογράφο Φωτεινή Στεφανίδη
Την παγκόσμια Ημέρα
Παιδικού Βιβλίου καθιέρωσε το Διεθνές Συμβούλιο Βιβλίων για
την Νεότητα ((International Board on Books for Young People–ΙΒΒΥ), το 1966, την ημέρα των γενεθλίων του μεγάλου
Δανού παραμυθά Hans Christian Andersen (2 Απριλίου 1805), με σκοπό να εμπνεύσει στα παιδιά την αγάπη για
το διάβασμα και να προκαλέσει την προσοχή των μεγαλύτερων στο παιδικό βιβλίο.
Αποτελεί
μια υπενθύμιση της ανάγκης να προσφέρουμε στα παιδιά μας ένα τεράστιο δώρο. Την
ικανότητα να σκέφτονται, να κρίνουν, να προβληματίζουν και να
προβληματίζονται, να εμπνέουν και να εμπνέονται. Ο
καταλληλότερος τρόπος για να εμφυσήσουμε την κριτική ικανότητα στα παιδιά μας
δεν είναι να τα παραγεμίζουμε με γνώσεις και να τα κουράζουμε με αναλύσεις,
αλλά να τους χαρίσουμε ένα βιβλίο. Κάθε βιβλίο, ανάλογα με τη θεματική
του, έχει και κάτι άλλο να προσφέρει. Φυτεύει ένα σπόρο που στο
μέλλον γίνεται λουλούδι, καρπός, δέντρο.
Από τότε, κάθε χρόνο, ένα
διαφορετικό εθνικό τμήμα της IBBY ετοιμάζει ένα μήνυμα και μία αφίσα, που
διανέμονται σε όλο τον κόσμο. Το 2023, υπεύθυνο για το υλικό του εορτασμού
είναι το τμήμα της Ελλάδας. Το μήνυμα της σημερινής Παγκόσμιας Ημέρας Παιδικού
Βιβλίου με τίτλο Από τότε, κάθε χρόνο, ένα διαφορετικό εθνικό τμήμα της
IBBY ετοιμάζει ένα μήνυμα και μία αφίσα, που διανέμονται σε όλο τον κόσμο. Το
2023, υπεύθυνο για το υλικό του εορτασμού είναι το τμήμα της Ελλάδας.
Γιορτάζουμε
την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου, κάνοντας σε κάθε παιδί ένα δώρο
τεράστιας αξίας. Ένα βιβλίο!
Το φωτογράφησα στην μόνιμη συλλογή του Ιδρύματος Β&Ε Γουλανδρή
"Αν νιώσω θλίψη, θα τραγουδήσω.
Αν νιώσω λύπη, θα γελάσω.
Αν νιώσω άρρωστος, θα διπλασιάσω την προσπάθειά μου.
Αν νιώσω φόβο, θα προχωρήσω δυναμικά μπροστά.
Αν νιώσω υποδεέστερος, θα φορέσω καινούργια ρούχα.
Αν νιώσω αβεβαιότητα, θα υψώσω τη φωνή μου.
Αν νιώσω φτωχός, θα σκεφτώ την ευημερία που έρχεται.
Αν νιώσω ελλιπής, θα θυμηθώ παλιές μου επιτυχίες.
Αν νιώσω ασήμαντος, θα θυμηθώ τους στόχους μου.
Όταν θα χαίρομαι με τις μέρες της επιτυχίας μου, θα θυμάμαι και τις μέρες ντροπής μου.
Όταν θα νιώθω γεμάτος δύναμη, θα προσπαθώ να σταματήσω τον άνεμο.
Όταν θα έχω πολλά πλούτη… θα θυμάμαι τα στόματα που πεινούν.
Όταν θα νιώθω μεγάλη υπερηφάνεια… θα θυμάμαι τις στιγμές αδυναμίας μου.
Όταν θα αισθάνομαι, ότι τα χαρίσματά μου δεν βρίσκουν ταίρι…
θα κοιτάζω τα άστρα!"
Jorge Bucay «Σήμερα θα είμαι εγώ ο αρχηγός των συναισθημάτων μου».
Ο Jorge Bucay, (30 Οκτωβρίου 1949) είναι γιατρός, ψυχοθεραπευτής της σχολής Gestalt και συγγραφέας γεννημένος στην Αργεντινή. Τα βιβλία του έχουν πουλήσει περισσότερα από δύο εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο και έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από δεκαεπτά γλώσσες.
Στη σημερινή ταυτότητα της 28ης Μαρτίου εκτός του ότι γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Σκιών είναι και η ημέρα της γιαγιάς. Της γυναίκας που μεγαλώνει τουλάχιστον 2 γενεές και φροντίζει για όλους στην οικογένεια
Παρόλο που στην Ελληνική παραδοσιακή οικογένεια έχουν εισέλθει στοιχεία εκμοντερνισμού και ξενόφερτου τρόπου ζωής νέων αντιλήψεων, πάντα θα υπάρχει χώρος για τον αναπόσπαστο ρόλο της γιαγιάς που θα αναλαμβάνει πάντα καθήκοντα βοήθειας προς τα παιδιά της, τα εγγονάκια της και θα δίνει απλόχερα και ανιδιοτελώς την αγάπη της.
Η γιαγιά με τον παππού είναι πολλές φορές αυτοί που υποκαθιστούν τους γονείς, όταν οι γονείς είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν μέχρι αργά γιατί το απαιτεί ο νέος τρόπος ζωής και εργασίας.
Η ανιδιοτέλεια, η περηφάνια, η λιτότητα κυριαρχεί στις ανάγκες της γιαγιάς και του παππού. Οι προτεραιότητες τους πλέον έχουν αλλάξει.
Σίγουρα δεν είναι ο εαυτός τους.
Σίγουρα δεν είναι το μέλλον τους.
Σίγουρα δεν είναι η υγεία τους.
Σίγουρα δεν είναι η εμφάνισή τους.
Είναι σίγουρα τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους. Ακόμα και όταν τα εγγόνια τους μεγαλώσουν, θα είναι πάντα δίπλα τους να τους δώσουν μια ζεστή αγκαλιά, μια συμβουλή και διακριτικά το χαρτζιλίκι τους.
Μόνο στην Ελληνική οικογένεια οι γιαγιάδες και οι παππούδες έχουν φροντίδα υποδειγματική από τις οικογένειές τους.
Αυτοί που τους φροντίζουν είναι οι καρποί που έσπειραν οι γέροντες όταν ήταν νέοι σε γόνιμο έδαφος. Είναι αυτοί που έμαθαν να ανταποδίδουν στους ηλικιωμένους γονείς τους ευγνωμοσύνη, σεβασμό, βοήθεια και συμπαράσταση.
Οι γιαγιάδες και οι παππούδες αντέχουν ακόμα με το πενιχρό εισόδημα της σύνταξής τους και τους αρκεί να συμβάλουν και αυτοί στο τραπέζι της οικογένειας στις γιορτές, για λίγες στιγμές ευτυχίας με τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους καθισμένοι διακριτικά στην άκρη του σαλονιού. Ξέρουν ότι η προτεραιότητα ανήκει πάντα στους νέους και ότι αυτός είναι ο κύκλος της ζωής.
Οι νέοι πρέπει να μάθουν να τιμούν ΤΟ ΣΤΗΡΙΓΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ, την γιαγιά.
Στη σημερινή ταυτότητα της 28ης Μαρτίου εκτός του ότι γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Σκιών είναι και η ημέρα της γιαγιάς. Της γυναίκας που μεγαλώνει τουλάχιστον 2 γενεές και φροντίζει για όλους στην οικογένεια
