Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα μικρό χωριό βυθισμένο στη γαλήνη και την ειρήνη, ένας οχυρωμένος στρατός εισέβαλε απροειδοποίητα στις ειρηνικές του γειτονιές.
Οι στρατιώτες, αφού εισέβαλαν στο χωριό, άρχισαν να διαπράττουν απάνθρωπες πράξεις και να προξενούν θλίψη και φόβο στους κατοίκους.
Με λύπη τους, οι γυναίκες του χωριού βίωσαν την απόλυτη βία από τους εισβολείς.
Όμως, ανάμεσα σε αυτές τις γυναίκες, υπήρχε μία ηρωίδα με ένα ατρόμητο πνεύμα. Αυτή η γυναίκα δεν υπέκυψε στον φόβο και την αδικία, αλλά αντιστάθηκε με όλες της τις δυνάμεις.
Ο στρατιώτης που επιχείρησε να τη βιάσει δεν περίμενε ότι αυτή η γυναίκα θα αποδειχθεί τόσο αξιοθαύμαστη και αποφασιστική. Με μια έντονη μάχη, αυτή η γυναίκα κατάφερε να αφοπλίσει τον στρατιώτη και, με μεγάλη θέληση για δικαιοσύνη, τον σκότωσε.
Κρατώντας το κεφάλι του στρατιώτη ψηλά, η γυναίκα βγήκε από το σπίτι της.
Οι γυναίκες που είχαν υποστεί τον εφιάλτη της βίας παραμέρισαν τον πόνο τους για λίγο και αντίκρισαν με απορία και θαυμασμό την ηρωική της πράξη.
Το βλέμμα της ήταν γεμάτο υπερηφάνεια, μια υπερηφάνεια που αντικατοπτρίζει την αξία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού. Η πράξη της αξιοθαύμαστη, ανακάλυπτε τη δύναμη μέσα της και την αποφασιστικότητά της να μην υποκύψει στην βια των εχθρών.
Ωστόσο, ανήμπορες οι υπόλοιπες γυναίκες του χωριού, να αντέξουν την σκληρή πίεση της αποδοχής της βίας και πιεσμένες στον φόβο και την αδυναμία, έγιναν τα τραγικά θύματα που έπρεπε να αποκρύψουν το γεγονός. Η σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης παρέλυσε την κρίση τους και τις έκανε να προδώσουν τις ίδιες τους τις αξίες και την αδελφοσύνη μεταξύ τους. Οι γυναίκες που αποδέχθηκαν αυτήν την παράνοια αποφάσισαν ότι η ηρωίδα τους, δεν έπρεπε να επιβιώσει, καθώς η παρουσία της θα υπενθύμιζε σε όλους την δική τους ανικανότητα και τους φόβους. Έτσι, συνεννοήθηκαν να καταδικάσουν αυτήν την γυναίκα σε μια τραγική κατάληξη.
Η μικρή πλατεία του χωριού γέμισε με την φωνή της αδικίας και του πόνου καθώς η γυναίκα περίμενε αγέρωχη, όταν άρχισε να καταλαβαίνει τι ετοίμαζαν οι συμπολίτισσες της.
Θα σκότωναν και θα απομόνωναν κάθε έντιμο άτομο έτσι ώστε να μην υπάρχει μάρτυρας στη ντροπή τους.Κλείνοντας τα μάτια της με θάρρος και σθένος, αποφάσισε να αντιμετωπίσει την απόφαση τους και να πεθάνει.
Ήταν η τελευταία που είχε "τιμή", αφού όλες οι άλλες την είχαν χάσει...
Το δίπολο τιμή-ντροπή αποτελούσε ανέκαθεν έναν ισχυρό καθοριστικό παράγοντα της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Στους πολιτισμούς ενοχής αναπτύχθηκαν κωδικοποιήσεις κοινωνικής συμπεριφοράς και συμμόρφωσης με τη μορφή νόμων, καθώς και μηχανισμοί τιμωρίας των «ενόχων» παραβίασής τους, με την ντροπή σαν συναίσθημα και μορφή αποδοκιμασίας από την ομάδα φαίνεται κυρίως σε μορφές σεξουαλικής συμπεριφοράς. Οι «ζώνες αγνότητας» εξάλλου για την προστασία της τιμής της γυναίκας, η σεξουαλική παρεκτροπή μιας ανύπαντρης γυναίκας που πλήττει γονείς, αδέλφια και συγγενείς, ο κώδικας τιμής που οδηγεί σε ακρότητες, η υπόληψή του απατημένου, η τιμωρία, και τα αισθήματα ανάμεσα τιμή, αγάπη και συμφέρον.
Η τιμή της γυναίκας είναι σύμβολο δικαιοσύνης και αξιοπρέπειας.
Η τιμή και η αξιοπρέπεια της δεν θα μπορούσαν να υποκύψουν στην αδικία και στη διαφθορά των ανθρώπων γύρω της. Καθώς οι γυναίκες του χωριού την επιτέθηκαν, αυτή η ηρωίδα έκλεισε τα μάτια της για μια τελευταία φορά και στέκοντας ακίνητη, αφήνοντας πίσω της την τιμή και την αξιοπρέπειά της, αφέθηκε στην αιωνιότητα.
Μην αναρωτηθείτε αν υποτμήθηκε η γυναίκα, αν είναι παράλογη η συμπεριφορά των υπολοίπων. Είναι πράξεις που έχουν συμβεί αλλά και θα συμβαίνουν.
Σκεφτείτε όμως, το πόσο σημαντικό είναι να υπερασπιζόμαστε τις αξίες μας και να αντιστεκόμαστε στη διαφθορά και την κακία. Μέσα σε μια κοινωνία που επικρατεί η αδικία, είναι σημαντικό να στέκονται οι άνθρωποι ενωμένοι και να αντιστέκονται στην παραβατικότητα.
Μόνο έτσι μπορούμε να προστατεύσουμε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και να διασφαλίσουμε έναν κόσμο όπου η δικαιοσύνη και η αλήθεια θριαμβεύουν, ακόμα και αν δεν είναι για το συμφέρον μας.
Για έναν καλύτερο κόσμο. Όλοι ΜΑΖΙ.
Msc, BA Επικοινωνιολόγος - Personality Creator
Διαβάστε σχετικά «Η τιμή και η ντροπή στο έργο του Κωνσταντίνου Θεοτόκη»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου